بوشهری غریب

 میهن پرستی نشانه مهر به هموطن و مهر انسان به خانه و خانواده‌ است. ما این واژه را برای پاس‌داری از ارزش خانه، خانواده، شهر، کشور و فرهنگ و اعتقادات به کار می‌بریم؛ در این‌ پرستش‌ها ما به انسان‌ حرمت می‌گذاریم. البته در نهایت،این‌ حس وظیفه‌شناسی مورد قبول و رضای‌ خداوند واقع می‌شود.(1)

«حب الوطن من الایمان»، یعنی محبت به وطن «از» ایمان است، نه این که خودش ایمان است. کسی به وطنش محبت دارد که ایمان به خدا داشته باشد و معمولاً کسانی که شعار از «وطن» می‌دهند و ایمانی به خدا و اسلام ندارند، در کوچک‌ترین امتحان‌ها خود را می‌بازند و برای اندکی منافع بیشتر، زندگی راحت‌تر، دغدغه‌ی کمتر، درگیر نشدن با مسائل و مشکلات وطن و … قید همه چیز را می زنند. اما آن کسانی که به خدا ایمان دارند، ایستادگی کرده و با تحمل تمامی مشکلات و حتی استقامت تا پای شهادت، در حفظ و استیلای وطنشان کوشا هستند.

قرآن راجع به وطن دوستي مي‌گويد: «أُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِم‏» (آل‌عمران/195) پيداست علاقه به ديار يك علاقه‌اي است كه وقتي دستش را گرفتي و از وطن بيرونش كردي، به او ظلم كردي. مي‌گويد: «أُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِم‏» اما وطن پرستي مثل بت پرستي است. وطن دوستي بله، وطن پرستي شرك است مثل بت پرستي ... (2)

منابع:
(1) مجله رشد معلم
(2) درس هایی از قرآن

مطلبی برگرفته از ((  اهل البصیر))  http://ahlulbasar.ir/thread6507.html#post26150